Σπάζοντας τον Κύκλο: Τι Γονιός Είμαι Πραγματικά;

Πόσες φορές έχουμε πει μέσα μας «δεν θέλω να μεγαλώσω το παιδί μου όπως μεγάλωσα εγώ»; Πόσες φορές έχουμε θυμώσει, πληγωθεί ή απλώς προβληματιστεί με τον τρόπο που μεγαλώσαμε – και έχουμε δεσμευτεί να τα κάνουμε διαφορετικά;

Η επιθυμία να σπάσουμε τον κύκλο, να προσφέρουμε στο παιδί μας κάτι καλύτερο, πιο υγιές και πιο συνειδητό, είναι από μόνη της ένα σημάδι εξέλιξης. Όμως πολύ συχνά, όσο κι αν προσπαθούμε να μην γίνουμε σαν τους γονείς μας… καταλήγουμε να ακούμε τον εαυτό μας να λέει τις ίδιες φράσεις. Να υψώνουμε τον τόνο της φωνής όπως εκείνοι. Να δρούμε αυτόματα, σαν κάτι να μας καθοδηγεί πέρα από τη συνειδητή μας πρόθεση.

Και τότε γεννιέται το κρίσιμο ερώτημα:

Δεν θέλω να γίνω σαν τους γονείς μου – αλλά τελικά, τι γονιός είμαι εγώ;

Το παρελθόν δεν φεύγει – αν δεν το κοιτάξεις

Όλοι κουβαλάμε μέσα μας το “γονεϊκό μοντέλο” που ζήσαμε. Ακόμα κι αν δεν συμφωνούμε με αυτό, ακόμα κι αν το απορρίπτουμε, παραμένει η “βάση δεδομένων” από την οποία ξεκινάμε.

Αυτό σημαίνει πως:

• Αν μεγαλώσαμε με αυστηρότητα, μπορεί να γινόμαστε υπερβολικά ανεκτικοί.
• Αν νιώθαμε αόρατοι, ίσως προσπαθούμε να καλύψουμε το παιδί μας με υπερπροστασία.
• Αν δεν λάβαμε αναγνώριση, μπορεί να την αναζητούμε μέσα από την «καλή συμπεριφορά» του παιδιού μας.

Όλα αυτά είναι προστατευτικοί μηχανισμοί. Στην προσπάθεια να κάνουμε “το αντίθετο”, συχνά δεν χτίζουμε κάτι καινούργιο – απλώς παλεύουμε να ξεφύγουμε από το παλιό.

Ο συνειδητός γονιός δεν είναι τέλειος – είναι σε εγρήγορση

Η πιο ουσιαστική γονεϊκή μεταμόρφωση δεν ξεκινά με το τι θέλω να αποφύγω, αλλά με το ποιος άνθρωπος θέλω να είμαι δίπλα στο παιδί μου.

Ο συνειδητός γονιός δεν έχει όλες τις απαντήσεις – αλλά έχει την εσωτερική διάθεση να ψάχνει, να εξελίσσεται, να παρατηρεί τον εαυτό του χωρίς ενοχή, αλλά με ενσυναίσθηση.

Κάποιες βασικές ερωτήσεις που αξίζει να θέσουμε στον εαυτό μας:

• Πότε νιώθω ότι αντιδρώ αντί να επιλέγω;
• Ποιο κομμάτι του παιδιού μου με “πυροδοτεί” – και τι μου θυμίζει από το παρελθόν μου;
• Ποιες είναι οι αξίες μου ως γονιός; (Όχι οι αντι-αξίες μου σε σχέση με τους γονείς μου.)

Η παγίδα της σύγκρισης – και η λύτρωση της αποδοχής

Δεν υπάρχει τέλειος γονιός. Υπάρχουν γονείς που προσπαθούν με αλήθεια.

Αν συνεχώς συγκρίνουμε τον εαυτό μας με το πρότυπο του «ιδανικού γονέα» ή αν κυνηγάμε μια καριέρα στην τελειότητα της ανατροφής, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να απομακρυνθούμε από το παιδί – και από εμάς τους ίδιους.

Η γονεϊκότητα δεν είναι μόνο πράξη – είναι σχέση.

Και όπως σε κάθε σχέση, η αυθεντικότητα και η αποδοχή είναι το έδαφος για να αναπτυχθεί εμπιστοσύνη και σύνδεση.

Αλλάζω, γιατί αγαπώ – όχι γιατί ντρέπομαι

Μπορεί να κουβαλάμε τραύματα από το παρελθόν. Μπορεί να έχουμε θυμό, πίκρα, ερωτηματικά. Όμως αν επιλέξουμε να γίνουμε καλύτεροι γονείς επειδή αγαπάμε, τότε το παρελθόν δεν μας δεσμεύει – γίνεται αφετηρία μεταμόρφωσης.

Το παιδί μας δεν έχει ανάγκη έναν “αντί-γονέα” των δικών μας γονιών. Έχει ανάγκη εμάς: παρόντες, συνειδητούς, πρόθυμους να κατανοήσουμε, να ζητήσουμε συγγνώμη, να επανορθώσουμε, να συνδεθούμε.

Και τελικά… τι γονιός είμαι εγώ;

Αν ρωτάς τον εαυτό σου αυτή την ερώτηση – είσαι ήδη στο σωστό μονοπάτι.

Ο καλός γονιός δεν γεννιέται – διαμορφώνεται μέρα με τη μέρα. Μέσα από τα λάθη του. Μέσα από τις αγκαλιές του. Μέσα από την αγωνία, την αμφιβολία και – κυρίως – την πρόθεση.

Κι αν ποτέ νιώσεις πως δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις… εμείς είμαστε εδώ για σένα.

Για να σε στηρίξουμε στο πιο όμορφο, αλλά και πιο απαιτητικό ταξίδι της ζωής: να μεγαλώνεις ένα παιδί και να μεγαλώνεις μαζί του!